Skoczów znajduje się we wschodniej części powiatu kołobrzeskiego, 21 kilometrów na południowy wschód od Kołobrzegu. Jej historia sięga średniowiecza, kiedy była to wieś na osi północ-południe. Rozciąga się na ternie pofałdowanym moreny czołowej. Obecnie w gminie Dygowo.

W 1276 roku w zapisach średniowiecznych wieś widnieje jako Schotsow, Schutsow i Schotzow. W kolejnych latach nazwa miejscowości została utrzymana, ulegając przebudowie. Do większej zmiany doszło na mapie Lubinusa w 1618, gdzie pojawia się Schorsow. Według dr. A. Chludzińskiego, nazwa miejscowości pochodzi od nazwy osobowej "Skocz", a jej pochodzenie należy uznać za słowiańskie, później twórczo rozwinięte przez niemieckich kancelistów. Po 1945 roku było różnie. Początkowo istniało Skoczewo lub Skoczowo, ale i Skoczewko. Pozostało na nazwie Skoczów, choć A. Chludziński zaznacza, że w obrębie tej samej miejscowości znalazł nawet nazwę Skoczowa i Skoczewka, gdyż cześć obszaru miejscowości Skoczów traktowano jako odrębny byt administracyjny.

Nazwa wsi pojawia się po raz pierwszy w 1276 roku w dokumencie z 7 marca dotyczącym posiadłości ziemskich biskupów kamieńskich, a wraz z tym nadań kapituły kołobrzeskiej. Jak pisze M. Vollack w swojej monumentalnej pracy "Das Kolberger Land", wieś miała powstać około 1270 roku z połączenia trzech przysiółków słowiańskich: Zeliciz, Speprav, Zambowe. Oznacza to, że te gospodarstwa musiały istnieć wcześniej. Ile lat wcześniej, tego nie wiadomo i ustalić się ze względu na brak źródeł nie da. Natomiast powstanie miejscowości wiąże się z napływem niemieckich kolonistów. Z dokumentu biskupa kamieńskiego Zygfryda z 1429 roku dowiadujemy się z kolei, że Skoczów należy do Klasztoru Staromiejskiego w Kołobrzegu. Wraz ze zmianami własnościowymi, powstałymi w wyniku wprowadzeniu reformacji na Pomorzu Zachodnim, wieś przechodzi na własność szlachecką. Przejmuje ją ród von Sager, jak pisze Vollack, cytując jeden z niemieckich leksykonów - "mała, nic nie znacząca pomorska rodzina szlachecka". Von Sagerowie władali Skoczowem do połowy XVII wieku, gdy ten ród wymarł. Następnie, wieś przypadła jako lenną Casparowi Seibertowi, który posługiwał się nazwiskiem Cronenfels. Po jego śmierci, majątek trafił do dwóch jego potomków. Po wojnie siedmioletniej dochodzi do kolejnego rozwarstwienia majątkowego wsi. W 1804 roku wieś kupił Anthon Bogislav von Zastrow, a w 1811 roku odkupił ją kołobrzeski kupiec Ernst Friedrich Samuel Schröder. W 1837 roku prawa do wsi przeszły w ręce jego potomka, Louisa Heinricha Ottomara Schrödera. Zgodnie z przepisami prawa pruskiego z 1861 roku, wieś została podzielona i na tej podstawie wydzielono odrębny majątek wiejski i gminę wiejską. Jak podaje Vollack, przed 1884 roku obszar 765 hektarów wraz z dworem zakupił Hermann von Blankenburg ze Strachomina, a jego rodzina władała nim do 1945 roku.

Skoczów od samego początku był małą wsią. Miejscowość znajduje się tuż przy Wrzosowie, więc jej podmiotowość w zakresie gospodarczym nigdy nie stanowiła o jej samostanowieniu, nie licząc oczywiście funkcji rolniczej w zakresie właścicielskim. Najpierw żywiła rolników, potem była powodem do utrzymywania kościoła i płacenia mu dziesięciny. Następnie, była własnością szlachecką. Zmiany społeczno-gospodarcze następowały tu, jak w wielu miejscowościach ziemi kołobrzeskiej, z woli króla Fryderyka II po wojnie siedmioletniej. W Skoczowie wiązało się to z przekształceniem wrzosowisk na teren rolniczy. W 1780 roku były tu 154 osoby, które mieszkały w 22 domach. W kolejnych latach, liczba ludność to rosła, to spadała. Największą liczbę osiągnięto w 1923 roku: 327 mieszkańców. Nigdy nie było tu kościoła, wieś nie miała samodzielności parafialnej. Szkoła jednoklasowa powstała tu w 1871 roku. Budynek szkoły powstał w 1899 roku.

Jeśli idzie o miejscowość, to na jej rozwój miała wpływ budowa kolei. Odcinek szlaku Szczecin-Gdańsk, z odgałęzieniem Białogard-Kołobrzeg, przebiegał przez okoliczne Wrzosowo, co oznacza, że kolej żelazna dotarła tu w 1859 roku.

Atrakcją miejscowości jest neoklasycystyczny pałac z I poł. XIX wieku (w XX w. rozbudowany), który w tympanonie posiada dość duży herb rodu von Blankenburg. Historia rodziny sięga XII wieku, a jej herb przedstawia pochyloną srebrną głowę kozy na niebieskiej tarczy. Na hełmie znajduje się pelikan karmiący trzy pisklęta.

Robert Dziemba