Na wystawie Dzieje Oręża Polskiego w Kołobrzegu, otwarta została nowa aranżacja archeologii pól bitewnych, zatytułowana "Po bitwie". Poszukiwania zabytków na polach bitew to od kilku lat jeden z głównych kierunków badań Muzeum Oręża Polskiego w Kołobrzegu. Po kilku miesiącach przygotowań: technicznych oraz archiwalnych, na wystawie głównej oddziału przy ul. Gierczak oglądać będzie można wyjątkowe artefakty posiadające konkretny kontekst historyczny.

Na tak dużą zmianę aranżacji w części poświęconej roli naszych żołnierzy w czasie II wojny światowej wystawa główna Oddziału Dzieje Oręża Polskiego czekała ponad trzy dekady. Kontynuując wątki poruszone przez badaczy podczas zorganizowanej we wrześniu ubiegłego roku konferencji p.t.: „Archeologia pól bitewnych”, muzealnicy postanowili objawić część efektów swych prac szerokiemu gronu odbiorców. Na ekspozycji w pawilonie przy ul. Emilii Gierczak 5 przygotowano nowy segment tematyczny p.t.: „Po bitwie. Archeologia militarna”.

Dużą jego część poświęcono działaniom, które kołobrzescy muzealnicy potrafią perfekcyjnie łączyć: eksploracje pól bitewnych oraz badania podwodne. Na ekspozycji obejrzymy artefakty podniesione z wraków dwóch, zatopionych we wrześniu 1939 r. w Helu, okrętów Marynarki Wojennej: ORP „Wicher” oraz ORP „Gryf”. Absolutny unikat stanowią tutaj Krzyż Orderu Virtuti Militari oraz Krzyż Walecznych odnalezione na pierwszej z wymienionych jednostek. Należały do jej ostatniego dowódcy – kom. por. Stefana de Waldena. Nie brakuje również elementów instalacji oraz drobnego wyposażenia okrętowego i osobistego, w tym fragmentu munduru czy orła z marynarskiej czapki.

Druga część segmentu koncentruje się na działaniach wojennych na terenie Pomorza w 1945 r. Znajdziemy tam bogatą kolekcję uzbrojenia, w tym unikatowy, bardzo różnorodny zbiór, pozyskany podczas prac remontowych na terenie koszar przy ul. 4 Marca w Koszalinie. Do gablot trafiły również zabytki znalezione na pobojowiskach Wału Pomorskiego czy okolic Szczecina. Dodatkowy walor w ich przypadku stanowi dokładny kontekst historyczny – przeważającą część uzbrojenia, w tym tak ciekawe konstrukcje jak choćby jedyny, eksponowany w Polsce publicznie, niemiecki karabin automatyczny 7,92 mm Fallschirmjaegergewehr 42 n/A, udało się przypisać do konkretnych, używających ją oddziałów oraz lokalizacji.